Een eetstoornis? Wat nu?

Het begon met kleine signalen. Mijn dochter at steeds minder en sloeg maaltijden over met excuses als “Ik heb al gegeten” of “Ik voel me niet lekker”. In het begin maakte ik me geen grote zorgen – tieners hebben nu eenmaal hun buien. Maar gaandeweg begon ik te beseffen dat er meer aan de hand was.

De eerste tekenen

Eten werd een beladen onderwerp. Ze werd nerveus tijdens maaltijden, telde haar hapjes en leek constant bezig met haar lichaam. Toen ik merkte dat ze steeds vaker direct na het eten naar de badkamer ging, groeide mijn ongerustheid. Ik probeerde voorzichtig met haar te praten, maar ze wuifde mijn zorgen weg.
Toch bleef het knagen. Was dit normaal pubergedrag of speelde er iets ernstigers?

De realisatie: Dit is een eetstoornis

Op een dag vond ik verstopt eten op haar kamer. Haar kleding werd steeds losser en haar energie leek volledig verdwenen. Toen besefte ik: mijn dochter heeft een eetstoornis.

Ik wist niet meteen hoe ik moest handelen. Moest ik haar ermee confronteren? Zou ze zich nog verder van mij afsluiten? Uiteindelijk besloot ik om zonder oordeel met haar te praten, alleen vanuit liefde en bezorgdheid. Ze ontkende eerst, maar in haar ogen zag ik pijn en angst. Dit was groter dan iets wat ze alleen kon oplossen.

Hulp zoeken: Een moeilijke, maar noodzakelijke stap

Na veel gesprekken en twijfels schakelden we professionele hulp in. We vonden ondersteuning bij een specialist met ervaring in eetstoornissen bij jongeren. Mijn dochter voelde zich in eerste instantie verraden en wilde geen hulp, maar met geduld en steun begon ze langzaam open te staan voor begeleiding.

Tijdens dit proces leerden we dat een eetstoornis niet alleen over eten gaat, maar ook over controle, emoties en zelfbeeld. Het was een lange weg, met terugvallen en moeilijke momenten, maar ook met kleine overwinningen.

Gelukkig kregen wij en onze dochter steun van specialisten op het vlak van eetstoornissen. Dankzij hun begeleiding en ervaringsdeskundigen voelden mijn dochter en wijzelf ons steeds minder alleen in de strijd.

Wat heb ik geleerd

Als ouder voel je je soms machteloos, maar één ding is zeker: geduld en begrip zijn cruciaal. Een eetstoornis los je niet op door simpelweg “gewoon weer te eten”. Het vraagt om mentale en emotionele genezing.

Mijn dochter is nog steeds onderweg, maar ze weet nu dat ze niet alleen is. En dat is misschien wel de belangrijkste stap naar herstel.

Wijzelf als ouders hebben ons ook volledig gesmeten in haar strijd.  We hebben nu beseft dat we in dit gevecht ook zorg moeten dragen voor ons zelf en onszelf ook momenten van me time gunnen.  Door met andere ouders te praten die in dezelfde positie zaten, hebben we het belang van zelfzorg ontdekt.  We hebben ook gemerkt doordat we zelf voldoende rust en me time nemen, onze dochter dit ook steeds meer begint te doen.  We zijn immers aan een marathon begonnen en willen samen over de finish komen.

Voor ouders die dit herkennen

Als je vermoedt dat je kind een eetstoornis heeft, wees alert op de signalen. Blijf praten, zonder oordeel. En wees niet bang om hulp te zoeken. Je hoeft dit niet alleen te doen.

Herken je iets in dit verhaal? Zoek steun bij specialisten zoals psychologen of bij Annemie die zelf ook ervaringsdeskundige ouder is en HerstelWYS heeft opgericht speciaal om ons te ondersteunen. Zij biedt begeleiding en een luisterend oor, zowel voor jongeren als ouders. Samen sta je sterker.